|
Słownik przyrodniczy
|
Promieniotwórczość
|
Promieniotwórczość (radioaktywność) - zdolność jąder niestabilnych izotopów pierwiastków do emitowania cząstek alfa, beta lub gamma, w wyniku swego rozpadu.
Zjawisko promieniotwórczości odkrył przez przypadek francuski fizyk - Henri Becquerel, w 1896 roku. Stwierdził on zaczernienie kliszy fotograficznej, w którą owinięta była próbka rudy uranu.
|
Promieniowanie alfa
|
Promieniowanie alfa - rodzaj promieniowania jonizującego, emitowanego przez niektóre jądra atomowe (np. radu-223, polonu-210). Składa się ono z cząstek alfa, które są jądrami helu-4 (2 protony, 2 neutrony). Jest mało przenikliwe; naskórek lub kilka centymetrów powietrza potrafią całkowicie je pochłonąć.
|
Promieniowanie beta
|
Promieniowanie beta - rodzaj promieniowania jonizującego, emitowanego przez niektóre jądra atomowe (np. jodu-131, węgla-14). Składa się ono z szybkich cząstek beta, które są elektronami (promieniowanie beta-) lub pozytonami, czyli antyelektronami (promieniowanie beta+). Jest średnio przenikliwe. Chroni przed nim blacha metalowa.
|
|
