|
Słownik przyrodniczy
|
Reguła Bergmanna
|
Reguła Bergmanna - reguła sformułowana przez Christiana Bergmanna w 1847 roku. Mówi ona, że zwierzęta stałocieplne (ssaki, ptaki) klimatów chłodnych mają większe rozmiary ciała niż blisko z nimi spokrewnione zwierzęta, żyjące w klimatach ciepłych.
Jest tak dlatego, że większe ciała mają mniejszą powierzchnię wobec objętości i tracą mniej ciepła na jednostkę masy (co jest korzystne w niskich temperaturach).
Przykłady: lis polarny jest masywniejszy i większy niż lis pustynny (fenek), niedźwiedź eurazjatycki jest znacznie masywniejszy niż żyjący w lasach deszczowych niedźwiedź malajski.
|
Reguła Chargaffa
|
Reguła Chargaffa - reguła odkryta przez Erwina Chargaffa w latach 1950-1952. Dotyczy ona zasad azotowych DNA. Mówi ona, że w DNA jest zawsze tyle samo cząsteczek adeniny (A), co tyminy (T) i tyle samo cząsteczek guaniny (G), co cytozyny (C).
Dziś wiemy, że jest tak dlatego, że DNA jest cząsteczką dwuniciową i adenina na jednej nici zawsze oddziałuje z tyminą na drugiej, a guanina na jednej - zawsze z cytozyną na drugiej.
|
Reguła Glogera
|
Reguła Glogera - reguła sformułowana przez Constantina Glogera w 1833 roku. Mówi ona, że zwierzęta klimatów chłodnych i suchych mają jaśniejsze ubarwienie ciała niż blisko z nimi spokrewnione zwierzęta, żyjące w klimatach ciepłych i wilgotnych.
Jest tak dlatego, że ciemny pigment chroni przed nadmiarem promieniowania UV w cieplejszych klimatach, a jego brak (białe ubarwienie) daje dobry kamuflaż tam, gdzie jest śnieg (drapieżnikowi i ofierze).
Przykłady: niedźwiedź polarny ma białe futro, niedźwiedź malajski - ciemne. Sowa śnieżna ma białe upierzenie, żyjący bardziej na południe puchacz - ma upierzenie znacznie ciemniejsze.
|
|